صبح امروز تجمع کارگران مقابل مجلس شورای اسلامی شکل گرفت؛ این گزارش نگاهی است اجمالی به حال و هوای این تجمع.

هوای شهر تهران همچنان آلوده است؛ اما کارگران با وجود این آلودگی مفرط و سختی در نفس کشیدن،کوتاه نیامدند. امروز بیرون آمدند و اعتراض خود را با صدای بلند فریاد زدند. اعتراضی که هفته‌هاست جریان دارد و امروز بلندتر از همیشه با صدای رسای اتحاد کارگری، به گوش کرسی‌نشینان مجلس رسید.

ده صبح؛ مقابل مجلس شورای اسلامی

از ساعت ده صبح، مقابل مجلس شورا مملو از جمعیت است، چند صد نفری جمع شده‌اند. این تجمع در نوع خود، بسیار وسیع و گسترده است، گروههای مختلف استقبال کرده‌اند. با وجود این که روز کاری و وسط هفته است، حضور کارگران چشمگیر است. خیلی ها با لباس فرم آمده‌اند، خیلی ها مشخص است که دو، سه ساعتی مرخصی ساعتی گرفته‌اند و آمده اند که از حق و حقوقشان دفاع کنند.

از چند روز پیش، فراخوان این تجمع در رسانه ها و فضای مجازی منتشر و دست به دست می شد؛ فراخوان این تجمع را کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان تهران به همراه کانون بازنشستگان و مستمری بگیران تهران صادر کرد و از همه کارگران خواست که با حضور حداکثری، مقابل لوایح و تصمیمات ضدکارگری بایستند.

بعد از اعلان این فراخوان، خیلی از تشکل های کارگری، اعلام حمایت کردند و گفتند به این تجمع می‌پیوندیم، گفتند بیست و پنجم مقابل مجلس شورا همه با هم اعتراض می‌کنیم.

و امروز همه آمده بودند، نه فقط رسمی‌ها، غیر رسمی‌ها هم آمده بودند، از همه تشکل های کارگری بودند؛ کارگران جنوب و پروژه‌ای؛ کارگران واحدهای تولیدی شهرری و اسلامشهر و کارگران حمل و نقل و اتوبوسرانی. چیزی که از هر چیز دیگر مشهودتر بود، اتحاد و همبستگی کارگران از گروهها و طیف‌های مختلف بود، همه یکصدا شعار می دادند و اعتراض می کردند: طرح ادغام، غارت اندوخته کارگران؛ قرارداد موقت، بردگی کارگر؛ و یا اصلاح نه، اجرای قانون کار.

دردهای مشترک فضایی به وجود آورده که صداهای اعتراض هماهنگ و همصدا به گوش مجلسی ها برسد. اول افرادی سخنرانی کردند، بعد قطعنامه قرائت شد و در نهایت کارگران در حالی که پلاکاردهایی در دست داشتند و شعار سر می‌دادند، صحن جلوی مجلس را چندین بار طی کردند.

همانطور که در قطعنامه این تجمع آمده، اعتراض کارگران هم به لایحه اصلاح قانون کار است، هم به طرح ادغام منابع تامین اجتماعی در بیمه سلامت و هم به لایحه گسترش مناطق آزاد. این اعتراض‌ها در پلاکاردها هم دیده می شود. مطالبات کارگران گسترده تر از اینهاست، گاهی شعارها رنگ و بوی بیشتری به خود می‌گیرد: کارگر، معلم اتحاد، اتحاد؛ اعتراض، اعتصاب، تشکل مستقل حق مسلم ماست؛ کارگر اخراجی شاغل باید گردد و …

این حضور گسترده، نویدبخش امیدی تازه است. شاید بیست و پنجم آبان ماه سرآغازی باشد برای همبستگی دستمزدبگیرانی که نه تنها از شرایط فعلی به ستوه آمده‌اند، بلکه نگران دست اندازی ها و تعرضات مسئولان و مقامات هم هستند. شاید، تنها این همبستگی و فقط این همبستگی بتواند روزی به سرانجام برسد و کارگران ایران به حداقل‌هایی که از آن محرومند، دست پیدا کنند….