مفهوم به اشتراک‌گذاری منابع، به سرعت در حال تبدیل‌شدن به یک جریان اصلی و تأثیرگذار است. این مفهوم که از دل غرایز ما یعنی تمایل به اشتراک‌گذاری سرچشمه می‌گیرد، در سال‌های اخیر تبدیل به مدلی در اقتصاد شده که به آن اقتصاد اشتراکی می‌گویند.
اقتصاد اشتراکی (Sharing Economy)، این امکان را به افراد می‌دهد که دارایی‌های مادی و معنوی خود را در اختیار یکدیگر بگذارند. هر چیزی از خودرو، دوچرخه، خانه، محل کار، غذا گرفته تا زمان و تخصص، همه شامل این دارایی‌ها می‌شود. اقتصاد اشتراکی، از بستر و ظرفیت‌های اینترنت برای اتصال افراد استفاده می‌کند تا این به اشتراک‌گذاری محقق شود. در این نوع مدل، سیستم ناظر بر کیفیت خود افراد هستند و معمولا با امتیازدهی به سرویسی که از یکدیگر گرفته‌اند، کیفیت، را بالا نگه می‌دارند. در این مدل، افراد به جای آنکه اقدام به خرید یا تصاحب کالا یا دارایی کنند از ظرفیت‌های یکدیگر از طریق به اشتراک‌گذاری استفاده کرده و فقط هزینه استفاده از آن سرویس، دارایی یا کالا را به یکدیگر می‌پردازند. در این میان، شرکت یا سازمانی نقش واسط و پل ارتباطی را ایفا کرده و شخصی را که نیاز به آن دارایی دارد به فردی که آن دارایی را می‌خواهد به اشتراک بگذارد، وصل می‌کند؛ به بیان دیگر، این شرکت از خود دارایی ندارد.
هم‌اکنون بزرگ‌ترین شرکت جابه‌جا‌کننده مسافر در دنیا هیچ خودرویی به نام خود ندارد. بزرگ‌ترین شرکت املاک دنیا، هیچ ملکی در تصاحب خود ندارد و بسیاری مجموعه‌‌های دیگر که همه با اتکا به اقتصاد اشتراکی توانسته‌اند خلق ارزش کنند. افراد در اقتصاد اشتراکی، برندگان واقعی این مدل هستند؛ فردی که دارایی خود را به اشتراک می‌گذارد، از ظرفیت‌های بلا‌استفاده آن دارایی استفاده کرده و کسب درآمد می‌کند و شخصی که از آن دارایی استفاده می‌کند هم با پرداخت هزینه بسیار اندک می‌تواند در هزینه‌های خود صرفه‌جویی کند. در این میان، اقتصاد اشتراکی، مزایای محیط‌زیستی فراوانی هم دارد. به‌عنوان مثال، در یک بستر درخواست خودرو دیگر نیازی نیست افراد همه صاحب خودروی شخصی باشند. تولید و تصاحب خودرو، ضمن آنکه باعث ایجاد ترافیک و آلودگی هوا می‌شود، باعث هدر‌رفت انبوه منابع طبیعی برای ساخت آن خودرو نیز خواهد شد. هر چند این مدل چند سالی است که به شکل و قالب امروزی درآمده است ولی همان‌طور که در بالاتر بیان شد، با طرز فکر و غرایز انسان‌ها بیگانه نیست. به‌عنوان مثال، ما ایرانیان از دیرباز فرهنگ به اشتراک‌گذاری را در میان خود داشته‌ایم، با در اختیار قراردادن منازل خود هنگام سفر، به مهمان‌نوازی معروف شده‌ایم.
همزمان با گسترش استفاده اینترنت در ایران و فرهنگ استفاده از اپلیکیشن‌های موبایلی، این مدل به شکل امروزی و مدرن هم جای خود را در کشور ما باز کرده است. به‌عنوان مثال، شرکتی به نام «اسنپ» با ایجاد این بستر، پلی میان راننده و مسافر شده است. کاربران راننده با به اشتراک‌گذاری خودروی خود و رساندن مسافران به مقصد، از ظرفیت‌های خودروی خود استفاده می‌کنند و مسافران هم نیازی به استفاده از وسیله نقلیه شخصی نداشته و صرفا بابت سرویسی که از راننده دریافت کرده‌اند، هزینه‌ای به او پرداخت می‌کنند.
این درحالی است که همه این بستر، از طریق اینترنت و فقط با چند کلیک روی اپلیکیشن موبایل خود در دسترس شماست و این شما هستید که با امتیازی که در پایان هر سفر به نحوه ارائه سرویس به کاربر راننده می‌دهید، ناظر بر کیفیت این سیستم هستید. روند استفاده از مدل اقتصاد اشتراکی در دنیا و به‌ویژه ایران، در حال گسترش است و ما با گسترش فرهنگ استفاده از اینترنت می‌توانیم شاهد ارائه سرویس‌های بیشتری مانند اسنپ در ایران هم باشیم.
گروه محتوای اسنپ
