آنقدر این روزها همه درگیر خبرهای میزان افزایش حقوق کارگران هستند که همه فراموش کرده‌ایم صبح تا شب وقت گذراندن با یک مشت دستگاه یعنی چه؟ صبح تا شب عرق ریختن پای دستگاهی که اگر بدشانس نباشی، صاحب کارت،حقوقت را کامل و به موقع پرداخت کند. وگرنه تو می‌مانی و حرف‌های صاحبخانه و صدای شکم زن و بچه‌ات. آن وقت تو می‌مانی و این فکر که چرا در شهری زندگی می‌کنی یک بچه بیست و چند ساله به اندازه ۳۰ سال دستمزد تو، یک اتومبیل زیرپایش انداخته و به تو دستور می‌دهد. دستور می‌دهد و حتی درک نمی‌کند که خانواده و شرایطی که تو در آن به دنیا آمدی باعث شد تا الان او در آن موقعیت باشد و تو در این موقعیت.

آنقدر این روزها، خبرها درباره میزان افزایش حقوق کارگران است که هیچکس دیگر به رفاه این قشر اهمیت نمی‌دهد. رفاه؟! عجب حرف خنده‌دار و دوری. یک سال زحمت می‌کشند و جان می‌کنند که در آخر سال دو تا پایه حقوق و سنوات و از این حرف‌ها کف دست‌شان بگذارند. اینها با پول‌شان حتی داخل کشور هم جرأت نکنند سفر بروند و آنها تا بعد از تعطیلات هم هنوز درگیر سفرهای خارجه خود باشند. اینها دوباره آماده شوند برای یک سال تلاش و یک سال از عمر خودشان را پای آن دستگاه‌های بی‌جان تلف کنند و آنها یک سال دیگر به واسطه کارگرانشان پول روی پول بگذارند.

آنقدر این روزها همه درگیر افزایش حقوق پایه کارگران هستند که هر که از بیرون نگاه کند فکر می‌کند مثلا اگر پایه حقوق یک میلیون و دویست هزار تومان یا حتی کمی بیشتر تصویب شود، کارگران دیگر سال آینده بارشان را می‌بندند. کارگران دیگر آنقدر سفرهای خارجه‌شان زیاد می‌شود که دیگر از کار خودشان می‌زنند.

این چه شوخی تلخی است؟ همین پول را با همین تورم به صاحبخانه و سوپرمارکت و هزار جای دیگر می‌دهد. تازه اینها در صورتی است که از کار بیکار نشود. صاحب کارش یک سال دیگر او را بخواهد. اگر نخواهد چه؟ دوباره باید دنبال شغل جدید باشد. دوباره باید تلاش کند یک نفر پیدا بشود او را با همین دستمزد ناچیز بخواهد.

آنقدر این روزها درگیریم که یادمان رفته کارگران این خاک چقدر درگیرند. فقط کسی که صبح تا شب سرپا، پای یک دستگاه می‌ایستد می‌تواند برای این اعداد و ارقام مسخره که اعلام می‌کنند هم بخندد هم گریه کند. فقط کسی که صبح تا شب خود را از این دستگاه به آن دستگاه و باقی عمر خود را برای آرامش خانواده می‌دود می‌تواند شکایت کند؛ شکایت از من و امثال من، که پشت میزهایمان نشسته ایم و درک نمی‌کنیم که آدمی که تمام زندگی خود را برای خدمت، برای تولید، برای این کشور گذاشته است نباید نگران گذراندن امور زندگی‌اش باشد. نباید تفریح و سفر را یک رویا ببیند. نباید یک زندگی شاد و بدون مشکلات مالی را رویا ببیند و نباید نگران باشد که سال آینده ۱۰ درصد حقوقش افزایش پیدا می‌کند یا ۱۳ درصد؟!

آنقدر این روزها درگیریم که یادمان رفته این کارگران بی‌گناه دنبال عدد خاصی برای افزایش حقوق‌شان نیستند، آنها دنبال حالتی هستند که فقط بتوانند زندگی مناسب‌تری را نسبت به امسال برای خانواده‌شان فراهم کنند. بتوانند لبخند را روی صورت بچه‌هایشان ببینند. بتوانند جلوی خانواده‌شان سربلند باشند و به فرزندانشان با افتخار بگویند پدرت مثل یک مرد صبح تا شب زحمت می‌کشد تا تو در رفاه باشی، نه اینکه تمام این زحمات من باز هم کمکی نمی‌کند تا تو را در رفاه ببینم.

مهم نیست چه عددی برای حقوق کارگران در سال ۹۶ تصویب می‌کنیم، مهم این است که کاری برای این قشر زحمتکش انجام بدهیم تا شادی و رضایت از زندگی را در چشم‌های تک تک‌شان ببینیم. آن زمان است که می‌توانیم بگوییم طرح خوبی برای کارگران به تصویب رسیده است.