رضا قاسمی می‌گوید: پایین نگه داشتن حداقل مزد سبب شده کارگران تمرکز خود را صرفا روی خوراک، پرداخت اجاره خانه و اقساط وام‌های خود بگذارند و قید هزینه‌های درمان و آموزش باکیفیت را برای خود و فرزندانشان بزنند.

رضا قاسمی (نماینده سابق کارگران کارخانه بیسکوییت‌سازی ویتانا) در گفت‌و‌گو با ایلنا، در انتقاد به کافی نبودن حداقل مزد برای پوشش تمامی مخارج زندگی حداقلی کارگران گفت: هم‌اکنون کارگرانِ حداقل‌بگیر به‌طور متوسط بین ماهی ۱ میلیون و ۳۰۰ تا ۱ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان مزد و مزایا می‌گیرند. علاوه بر این، اکثر این کارگران یا مستاجر هستند یا اگر پس از ۳۰ سال کار، توانسته‌اند خانه‌دار شوند، در حال پرداخت اقساط خانه‌هایشان هستند.

وی افزود: آنها حدود نصف رقمی که بابت مجموع مزد و مزایا دریافت می‌کنند، برای اجاره خانه یا اقساط وام‌ مسکن می‌پردازند، نصف دیگر هم بابت خوراک و هزینه‌های حمل و نقل خرج می‌شود. این امر موجب شده تا کارگران از سایر هزینه‌های خود مثلا هزینه‌های مربوط به بهداشت و درمان بزنند و گاه با انواع و اقسام بیماری‌‌های مخفی یا آشکار زندگی را بگذرانند.

قاسمی می‌گوید: برای نمونه، کارگران وقتی دندان خراب یا پوسیده دارند یا دندان‌هایشان نیاز به عصب‌کشی یا جراحی دارد، قید درمان را می‌زنند. همکاری در کارخانه داشتم که سال‌ها درمانِ دندان‌هایش را به تعویق انداخت؛ چراکه از عهده هزینه‌های آن برنمی‌آمد. نتیجه آن هم این شد که در سنین ابتدای میانسالی همه دندان‌هایش را از دست داد و مجبور شد زیر بار هزینه دندان مصنوعی برود.

نماینده سابق کارگران کارخانه بیسکوییت‌سازی ویتانا با بیان اینکه درمان در مراکز خصوصی و عمل‌های جراحیِ مکمل با قیمت ارزان، برای کارگران و خانواده‌های آنان به یک آرزوی دیرینه تبدیل شده، گفت: مراکز درمانی سازمان تامین اجتماعی و مراکز دولتی به علت حجم بالای مراجعات، وقت کافی برای پذیرش کارگران و خانواده‌های آنان ندارند. از طرفی کارگران قادر نیستند هزینه‌های بستری شدن در مراکز خصوصی را پرداخت کنند. خروجی این وضعیت، فشار بیشتر بر کارگران است تا سلامتی خود را در خطر بیاندازند و بی‌توجه به عواقب بیماری‌ها بشوند.

وی یکی دیگر از نمونه‌های نادیده گرفتن‌ها و چشم‌پوشی از هزینه‌ها را در حذف هزینه‌های آموزشی عنوان کرد و گفت: هیچ کارگری دلش نمی‌خواهد  فرزندش را در مدارسی که کیفیت آموزشی پایینی دارند، ثبت‌نام کند. مدارسی که آموزش در آنها باید رایگان باشد، اما در عمل، از والدین تحت عنوان کمک به مدرسه پول می‌گیرند.

نماینده سابق کارگران کارخانه بیسکوییت‌سازی ویتانا درباره اینکه کارگران برای تحصیل فرزندانشان در دانشگاه‌های غیردولتی در سال چه میزان هزینه می‌کنند، گفت: هزینه تحصیل برای هم ترم تحصیلی فرزاندمان به طور متوسط دو میلیون تومان است. البته باید بگویم که خود من و بسیاری از کارگران، توان اینکه این رقم‌ها را برای یک سال تحصیل فرزندانمان هزینه کنیم، نداریم و ناچار هستیم از فرزندان خود بخواهیم که در کنار تحصیل، کار هم بکنند تا خودشان بخشی از هزینه‌های تحصیل را بپردازند.

قاسمی در پایان گفت: درباره سایر هزینه‌ها هم زبانمان قاصر است؛ از خیلی از هزینه‌های جانبی به خاطر بی‌پولی صرفنظر می‌کنیم. فقط کالاهایی که مجبوریم را مصرف می‌کنیم ازجمله اقلام ضروری خوراکی که البته همان‌ها نیز در هر سال، دو تا سه بار گران می‌شوند. اما جالب اینجاست که مزد کارگران فقط سالی یکبار و آنهم با کلی منت گذاشتن افزایش می‌یابد.

منبع : http://www.ilna.ir