اقتصاد اشتراکی به این معناست که افراد و گروه ها میتوانند به طور گسترده تری، دارایی‌های دیگران را اجاره کنند یا دارایی‌شان را اجاره دهند. این امر بیشتر هنگامی رخ میدهد که قیمت یک دارایی بسیار بالاست و افرادی که آن را در اختیار دارند، به صورت تمام و کمال از آن استفاده نمیکنند. این دارایی میتواند از خانه گرفته تا ماشین و حتی وسایل کوچکتر زندگی را نیز شامل شود.
البته اجاره دارایی در تمام جوامع بشری، قدمت بسیاری دارد اما امروز به کمک اینترنت و مدل های کسب و کاری مبتنی بر اینترنت، این امر بسیار ساده تر و آسان تر انجام میشود و افراد به کمک چنین نظامی، میتوانند از دارایی‌هایشان (به ویژه دارایی های بلا استفاده) پول کسب کنند، بدون آنکه زحمت چندانی متحمل شوند و هزینه چندانی برای مبادله‌هایشان بپردازند.
اقتصاد اشتراکی، علاوه بر طرفداران بسیار، منتقدان سرسختی نیز دارد که از گسترش آن نگران و ناراضی هستند چرا که اعتقاد دارند فراگیر شدن چنین امری، باعث میشود امکان دور زدن قوانین بیش از پیش برای افراد سودجو فراهم شود.
کسی که به طور شخصی و نه در قالب یک واحد صنفی یا شرکت، اقدام به اجاره دادن دارایی میکند، نه مالیاتی می پردازد و نه از قوانین خاصی در این رابطه تبعیت میکند و طبیعی ست که نظارت چندان دقیقی هم نمیتوان بر این فرایند داشت.
شاید با اندکی تساهل بتوان اجاره خانه‌های ویلایی در شهرهای ساحلی دریای خزر را نمونه ای از اقتصاد اشتراکی دانست که هرچند باعث راحتی مسافران میشود اما قیمت ها کاملا توافقی تعیین میشود و نظارت چندانی بر آن وجود ندارد.
منبع : http://www.weconomy.ir/3712
