هر کس عالماً و عامداً به قصد متهم کردن دیگری برای او پاپوش درست کند، پس از صدور قرار منع تعقیب یا اعلام برائت قطعی آن شخص، مرتکب به حبس از ۶ ماه تا سه سال یا تا هفتاد و چهار ضربه شلاق محکوم می‌شود.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، موارد بسیاری مشاهده شده است که افراد به دلایل مختلف، به راه‌هایی خلاف عرف، اخلاق و قانون متوسل می‌شوند تا رقبای خود را تسلیم کنند.
به عبارت دیگر، زمانی که فرد قدرت مقابله رو در رو با حریف خود را ندارد یا در زمانی که فردی پایین‌دست از اطاعت امر خلاف قانون مقام بالا دستی خود امتناع می‌ورزد، ممکن است به اصطلاح «با درست کردن پاپوش» برای وی، سعی در تخریب او شود.
به طور مثال، افرادی به منظور گرفتن رای به نفع خود، پیشنهاد اخذ رشوه را به قاضی پرونده‌ای دادند، اما پس از رد این پیشنهاد توسط قاضی عدالت‌خواه، این افراد به منظور تسلیم کردن قاضی مزبور در مقابل خواست‌های نامشروع خود و وادار کردن وی به تمکین از خواست‌هایشان و نیز تخریب وی، اقدام به جاساز کردن مقداری مواد مخدر در شعبه مورد ریاست وی کردند.
این اتفاقی که در برخی سازمان‌ها، وزارتخانه‌ها و ارگان‌ها به منظور کسب قدرت بیشتر یا به کرسی نشاندن حرف‌های اشتباه و خواست‌های نامشروع صورت می‌گیرد؛ بی‌آنکه از عواقب، آثار و لطمات آن بر مردم و جامعه آگاهی‌هایی وجود داشته باشد.
این موضوع در حالی است که در بسیاری از این موارد، افرادی که مرتکب چنین اعمال خلاف اخلاق و قانونی می‌شوند، با علم و آگاهی کامل نسبت به قانون مرتکب جرم می‌شوند. ماده ۶۹۹ از کتاب پنجم قانون مجازات اسلامی تحت عنوان تعزیرات مصوب سال ۱۳۷۵ مقرر می‌دارد: «هر کس عالماً عامداً به قصد متهم کردن دیگری، آلات و ادوات جرم یا اشیایی را که یافت شدن آن در تصرف یک نفر موجب اتهام او می‌شود، بدون اطلاع آن شخص در منزل یا محل کسب یا جیب یا اشیایی که متعلق به او است، بگذارد یا مخفی کند یا به نحوی متعلق به او قلمداد کند و در اثر این عمل، شخص مزبور تعقیب شود، پس از صدور قرار منع تعقیب یا اعلام برائت قطعی آن شخص، مرتکب به حبس از ۶ ماه تا سه سال یا تا هفتاد و چهار ضربه شلاق محکوم می‌شود.»
افترای عملی مقید به وسیله و نتیجه است
در خصوص این ماده می‌توان نکاتی را به اختصار بیان کرد: عنوان مجرمانه قانونی برای عمل پاپوش درست کردن برای افراد، «افترای عملی» نامیده می‌شود. افترای عملی جرمی مقید به وسیله است، به عبارت دیگر، اگر کسی به قصد متهم کردن دیگری، وسیله‌ای در خانه یا جیب او قرار دهد، اما در واقع وسیله مزبور جزو آلات و ادوات جرم نباشد، مشول حکم قانونی افترای عملی نخواهد بود.
افترای عملی جرمی مقید به نتیجه نیز است. در حقیقت، چنانچه وسیله‌ای که طبق قانون، داشتن آن جرم محسوب می‌شود را متعلق به دیگری نشان دهیم، بزه‌دیده باید حتماً تحت تعقیب قرار گیرد؛ بنابراین چنانچه وی مورد تعقیب قرار نگیرد، عمل از شمول ماده موصوف خارج است.
افترای عملی با استفاده از هر شی‌ء یا وسیله‌ای که داشتن و نگهداری آن طبق قانون جرم محسوب می‌شود، واقع می‌شود.
شروط اصلی تحقق جرم افترای عملی
شروط اصلی تحقق جرم افترای عملی به شرح ذیل خواهد بود:
داشتن سوء نیت عام برای مرتکب از جمله این شرایط است. به عبارت دیگر، وی باید سوء نیت عام در گذاردن و مخفی کردن آلات و ادوات جرم یا اشیایی که یافت شدن آن در تصرف یک نفر موجب اتهام او می‌شود، داشته باشد.
داشتن سوء نیت خاص، شرط دیگر تحقق جرم افترای عملی است. به عبارت دیگر، مرتکب قصد متهم کردن دیگری را داشته باشد و این اعمال را عالمانه، آگاهانه و از روی عمد انجام داده باشد.بزه دیده یا همان شخصی که مورد افترای عملی واقع می‌شود، نیز باید از این اعمال ارتکابی بی‌اطلاع باشد.
زمانی بزه‌دیده یا متضرر از جرم افترای عملی می‌تواند از امتیازات مقرر در ماده ۶۹۹ کتاب تعزیرات قانون مجازات اسلامی مصوب سال ۱۳۷۵، به منظور تحت تعقیب قرار دادن اتهام‌زنندگان به خود استفاده کند که قرار منع تعقیب یا اعلام برائت قطعی از وی صادر شده باشد. به عبارت دیگر صدور قرار منع تعقیب یا اعلام برائت قطعی متهم برای تحقق جرم ضرورت دارد. همچنین مجرم نشان دادن افراد به وسیله جاساز کردن مواد مخدر، از موارد تشدید مجازات خواهد بود.
منبع: تابناک
https://www.yjc.ir/fa/news/7259994
