با توجه به ناچیز بودن سهم نیروی کار در رشد اقتصادی، نمی‌توان مدل رشد اقتصادی در کشور را رشد فراگیر دانست و جهش یا افت شدید رشد اقتصادی در دوره‌های مختلف عمدتا مربوط به وفور یا عدم وفور درآمدهای نفتی در آن دوره است.
به گزارش «نود اقتصادی» رشد اقتصادی را در مجموع چهار عامل مختلف تعیین می کنند: سرمایه فیزیکی، نیروی کار، سرمایه انسانی و بهرهوری.
بررسی سهم این چهار عامل در رشد اقتصادی ایران نشان می‌دهد در فاصله سال‌های ۱۳۹۰-۱۳۳۹ صاحبان سرمایه فیزیکی بیشترین سهم را از رشد اقتصادی داشتند.
در فاصله این سال‌ها از متوسط رشد ۴/۴ درصدی اقتصاد، سهم سرمایه فیزیکی ۴/۱ واحد درصد بوده است که حاکی از سهم ۹۳ درصدی صاحبان سرمایه فیزیکی از رشد اقتصادی است.
این در حالی است که سهم بهرهوری از این میزان رشد منفی بوده و صاحبان سرمایه انسانی و نیروی کار نیز تنها ۱/۵ واحد درصد از کل رشد ایجاد شده را از آن خود کرده اند.
در واقع می‌توان از این تحلیل نتیجه گرفت که گروه‌های با درآمد پایین که عمدتا متکی بر نیروی کار و سرمایه انسانی هستند، بهره‌مندی ناچیزی از فرآیند رشد اقتصادی دارند (رشد اقتصادی منجر به کاهش نابرابری نشده است).
با توجه به ناچیز بودن سهم نیروی کار در رشد اقتصادی، نمی‌توان مدل رشد اقتصادی در کشور را رشد فراگیر دانست و جهش یا افت شدید رشد اقتصادی در دوره‌های مختلف عمدتا مربوط به وفور یا عدم وفور درآمدهای نفتی در آن دوره است.
منبع : https://www.90eghtesadi.com/Content/Detail/2147210
