حسن صادقی (رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری) در یادداشت زیر به مساله بسته های حمایتی پیشنهادی دولت پرداخته و تاکید کرده: بازنشستگان نگاه کمیته امدادی نمی خواهند؛ آنها خواستار اجرای قانون هستند.

مشغول مطالعه آخرین اخبار و تحلیل‌ها در فضای مجازی بودم که ناگهان با خبری با این مضمون به نقل از وزیرتعاون، کار و رفاه اجتماعی مواجه شدم که به دستور رئیس جمهورمحترم مقرر شده است بسته‌های ویژه معیشتی در قالب‌های مختلف برای بازنشستگان در نظر گرفته شود! هرچه با خودم کلنجار رفتم‌نتوانستم قانع شوم که سکوت در پیش گیرم. بعنوان خادمِ کارگران بازنشسته‌عدم واکنش را جفا در حق کسانی دیدم که عمری با عزّت کارکردند و زیر بار منت کسی نرفتند. صرف نظر از اینکه ابراز لطف ریاست محترم جمهوری قابل تقدیر است. ذکر این نکته نیز لازم است که بازنشستگان تحت پوشش تأمین اجتماعی در مقایسه با بازنشستگان سایر کشورهای نسبتاًپیشرفته دارای وضعیت نامناسبی در زمینه‌های رفاه مادی، کنترل سلامت، کیفیت زندگی و…در دوران بازنشستگی هستند.

موازنه دستمزد در زمان اشتغال و بازنشستگی، توجه به میزان درآمد سالانه، تلاش مستمر برای افزایش امید به زندگی، پرداختهای بعضاً بدون سقف هزینه‌های درمان و یا پرداخت هزینه‌های درمانی خارج از پوشش و… در کنار عوامل محیطی چون کیفیت آب و هوا، بهداشت عمومی و مسائل زیست محیطی و نظایر آن از جمله عواملی هستند که در کشورهای پیشرفته برای بهبود وضعیت زندگی و رفاه بازنشستگان مورد توجه قرار می‌گیرد. البته معمولاً کشورهایی در بهبود وضعیت معیشت و رفاه دوران بازنشستگی موفق هستند که از عملکرد خوبی در خصوص زیر شاخص‌های اقتصادی هم برخوردار باشند.

این در حالی است که در کشور عزیزمان اینک در کمال تعحب شاهدیم که با افتخار میگویند به جای ریشه کن کردن مشکلات و بهبود وضعیت معیشت بازنشستگان سعی در دادن صدقه به آنان دارند! 

این نوع برخورد ناپسند، نشأت گرفته از تفکری است که ریشه در آموزه‌های امدادی دارد که الحمدلله گویا تعداد صاحبنظران و عناصر مجرب این حوزه در بدنه مقامات عالی دولت محترم کم نیستند!

گویا آقایان محترم فراموش کرده‌اند و یا خود را به تغافل زده‌اند که کارگران بازنشسته و خانواده‌های محترم و شریف شان، اعانه بگیر نیستند و صرفاً دسترنج خود را مطالبه میکنند. درحال حاضر یگانه خواسته دارای اولویت بازنشستگان اجرای صحیح و دقیق ماده ۹۶ قانون تأمین اجتماعی است.

لذا تفکری که ما را در زمره افرادی قرار میدهد که چشم به بذل مالی دولت‌ها و نهادها داریم، نیازمند اصلاح فوریست.

بازنشستگان تحت پوشش تامین اجتماعی هیچ نیازی به حمایت دولت و پرداخت از محل بیت المال ندارند، بلکه توقع ما اینست که دولت محترم و بدهکار، بجای «تصمیم از محل جیب ما» حق ۴۵میلیون ایرانی را بدهد و بدهی خود به سازمان تأمین اجتماعی را که بالغ بر چندصدهزار میلیارد تومان است، تامین و پرداخت کند. 

اگر سهم دولت از حق بیمه‌ها و تعهدات ایجادی در طول دهه‌های اخیر از سوی نهاد دولت به سازمان پرداخت می‌شد، اکنون شاهد این‌حجم از کسری بودجه در سازمان تامین اجتماعی نبودیم که اینگونه اذهان بیمه شدگان و مستمری بگیران را پریشان کند.

بنابراین باید خطاب به طراحان این قبیل پروژه‌های آبکی گفت: «ما را به خیرتان امید نیست؛ شَر مرسانید».

مقامات ذیربط در دولت بویژه در وزارتخانه رفاه آگاه باشند که با اجرای تفکر امدادی نمی‌شود برای یک سازمان عریض و طویل بیمه‌ای نسخه پیچید.

سازمانی که نظام بیمه‌ای آن مبتنی بر مزایای تعریف شده (Defind Benefit) است و بر همین اساس همه ساختار و آیین نامه‌ها و مقررات و ضوابطِن شکل گرفته است.

آنچه ما بازنشستگان از دولتمردان انتظار داریم اجرای مُرّ قانون است. بطور شفاف امروز اجرای ماده ۹۶ قانون تامین اجتماعی را میخواهیم که باید مطابق مفادمصوبه دستمزد شورایعالی کار عملیاتی شود؛ نه صدقه که توهینی آشکار به جامعه عزتمند بازنشسته تحت پوشش سازمان تأمین اجتماعی است. این سخن ناپسند را درنظر نمی‌گیریم و از کنار آن عبور می‌کنیم. اما از پیگیری مطالباتمان به استناد مواد ۹۶ و ۱۱۱ قانون تأمین اجتماعی کوتاه نخواهیم آمد و با صدای بلند آن را از جناب آقای عبدالملکی و سایر دولتمردان مطالبه خواهیم کرد.

برگرفته از : https://www.ilna.ir