در گفت‌وگو با ایلنا مطرح شد؛
بیمه شدگان خواستار عدالت درمان هستند.
یک فعال کارگری گفت: ملاکِ اخذ حق بیمه‌مان کشورهای توسعه یافته و ملاک ارائه خدماتمان تاحدودی شبیه کشورهای آسیایی و همسایه است.
سهرابی گفت: کارگرانی که ۳۰ سال صادقانه به این کشور خدمت کرده‌اند پس از سال‌ها کارکردن در حوزه‌های متفاوت، به دلیل شرایط کاری غیر استاندارد و ضعف بدنی، دچار کاهش توانایی جسمانی یا بیماری‌های حرفه‌ای شده‌اند. غیر از سایر هزینه‌های زندگی و دغدغه‌ی بیکاری، جوانان حالا باید نگران هزینه‌های بیماری و درمانشان باشند.
وی ادامه داد: کارگران خوش حساب در طول ۳۰ سال حق بیمه را پرداخت کرده‌اند اما از صندوق تأمین اجتماعی، به عنوان مهم‌ترین صندوق، که جامعه بزرگ کارگران را تحت پوشش قرارداده است، توقع حداقلی دارند.
این فعال کارگری تصریح کرد: مهم‌ترین خواسته کارگران در زمان اشتغال تا پایان حیات، پوششی در شأن و کرامت در حوزه درمان مستقیم و غیرمستقیم از سازمان تأمین اجتماعی است. متأسفانه به دلیل متناسب نبودن مراکز ملکی درمانی سازمان تأمین اجتماعی و عدم توازن در ارائه خدمت، کارگران به دلیل اجبارِ اضطرار در باتلاق تجارت سلامت غرق می‌شوند و هیچ راه گریزی ندارند.
سهرابی گفت: امروز باید اذعان کرد که بیماران خاص به دنبال داروهای خاص، ناصر خسروهای شهرها را متراژ می‌کنند تا مسکن و مرهمی باشد برای دردهای ناگفته‌شان اگر بتوانند تهیه کنند. مشکلات دارویی جای خود، آن‌ها از خدمت عادلانه نیز محروم هستند، چراکه برای پزشکان سقف مشخص نمودند که اگر از سهیمه‌ای که برای آنان مشخص شده عدول کند بیمار باید ویزیت آزاد پرداخت کند و تامین اجتماعی بیش از ظرفیت اعلامی به پزشک را پاسخگو نخواهد بود. این سیاست بی‌انصافی در حق بیمه شدگان است.
این فعال کارگری تأکید کرد: امروز کارگران و بالاخص بازنشستگان در صورت نداشتن بیمه تکمیلی، یا بهتر بگویم تحمیلی، زیر بار هزینه‌های گزاف و سرسام‌آور درمان کمر خم می‌کنند. این درحالیست که طبق قانون الزام تامین اجتماعی باید صفر تا صد خدمات درمان را رایگان پرداخت کند، اما نام این قانون را نمی‌شنویم مگر برای حل کردن جدول در مجلات و روزنامه‌ها و ماهنامه‌های تخصصی تامین اجتماعی!
منبع : https://www.ilna.ir
