جا مانده ایم و بیشتر وبیشتر جا می مانیم:
سایت اقتصادی ایران به نقل ازساعت ۲۴ -اگر امروز ایران با امروز کره جنوبی یا ترکیه یا برزیل را باهم مقایسه کنیم و روزگار ایران را با کشورهای یادشده در نیم قرن پیش کنارهم قراردهیم می‌بینیم بدجوری جامانده ایم و اگر کشور با همین دست فرمان ادراه شود جاماندگی بیشتر و بیشتر می‌شود. یک دلی اصلی این است که از دانش روز بشری استفاده نمی‌کنیم.
به طور مثالی بسیار شاخص می توان به مقوله تورم اشاره کرد. اقتصاددانان با به‌کار بردن نظریه پولی میلتون فریدمن و مناسبات آن با تورم راه حلی جهانی برای کاهش و مهار تورم یافته‌اند که یک داروی درمان‌کننده برای درد بزرگ تورم در هر کشوری است که مدیران اقتصادی آن بخواهند این فرمول را به کار بگیرند. فرمول این است که سیاست‌های بودجه‌ای و پولی باید به‌گونه‌ای تنظیم شوند که رشد بخش حقیقی اقتصاد از رشد بخش غیر‌حقیقی یا بازارهای مالی عقب نماند. در ایران اما از دولت سازندگی تا دولت فعلی چشم‌ها برای راه‌حل بسته شده و با کنار گذاشتن آن راه زنده ماندن و ترسناک‌تر شدن تورم را هموار کرده‌اند. در سال ۱۳۹۷ که دونالد ترامپ اعلام کرد می‌خواهد درآمد حاصل از صادرات نفت ایران را به صفر برساند سپهر سیاست در ایران نخواست این تهدید را بشنود و به آن عمل کند و نرخ متوسط تورم ایران از ۲۵ به ۴۵ درصد در ۵ سال تازه‌سپری‌شده رسیده است. آیا در ایران نادیده گرفتن این دستاورد بزرگ بشر تنها دستاورد بشری است که نادیده گرفته می‌شود؟ واقعیت تلخ این است که کاروان پیشرفت در ایران در جاده‌ای افتاده که راهش از جاده کاروان دنیای آزاد جدا شده است.. دنیای آزاد به این نتیجه رسیده که برای صلح و آشتی در جهان باید تجارت آزاد را در دستور کار قرار دهد ولی ایران از این راه نمی‌رود و تجارت آزاد قربانی اراده‌گرایی سیاست شده است. دنیای آزاد به این نتیجه رسیده که برای تامین امنیت شهروندان در داخل و خارج باید شهروندان از نظر مادی در آسایش و آرامش باشند و برای این مهم هر چه نیرو دارند به کار گیرند. در ایران اما چنین چیزی در ذهنیت مدیران جای نگرفته است. در دنیای آزاد برای افزایش قدرت صنعتی و اقتصادی راه رقابت را باز می‌کنند، اما در ایران با استناد به اینکه باید بازارهای داخلی را از کالاهای ایرانی پرکنیم راه را بر رقابت بسته‌ایم. ایران شوربختانه در تولید صنعتی و صادرات صنعتی به دلیل دور ماندن از تکنولوژی‌های روزآمد جایگاهی ندارد. این سیاهه نادیده گرفتن‌ها را می‌توان به بخش‌های دیگر سرایت داد و بر انباشت تاسف‌ها افزود، اما در این نوشته کوتاه به این مساله اشاره اکید می‌شود که با این دست فرمان بدجوری از دنیا جا می‌مانیم. در دنیایی که شتاب دگرگونی‌ها در هر عرصه‌ای فزاینده است جا ماندن به معنای دیگر نرسیدن است. آیا صنعت تلویزیون‌سازی ایران با این سیاستگذاری می‌تواند با صنعت تلویزیون‌سازی کره‌جنوبی رقابت کند. آیا ایران می‌تواند امیدوار باشد روزی فرودگاهی به بزرگی فرودگاه استانبول بسازد و میلیاردها دلار درآمد ارزی به دست آورد؟ بدجوری جا می‌مانیم. محمد‌صادق جنان‌صفت – روزنامه جهان صنعت
برگرفته از : https://www.saat24.news/news/622845
